Een avondje stappen

Soms ben ik zo blij met iemand die een tegendraadse mening heeft. Iemand die durft te zeggen, tegen de heersende mening in, “chemotherapie – dat is een eitje”. Zoals Ellen ten Damme, die zegt dat een avondje stappen zwaarder is dan een chemokuur. Moest ik hartelijk om lachen. Eindelijk iemand die het durft te relativeren. En dan nog wel in het openbaar. Natuurlijk weer heel wat lotgenoten beledigd en boos. Want je mag het niet bagatelliseren! En daarmee hun leed ontkennen…

Nu ga ik al jaaaaaaaren niet meer een avondje stappen, dus ik zou het niet weten. Ik vond de chemotherapie ook meevallen, maar beslist geen ‘eitje’. Het werd steeds zwaarder. En een jaar na de afronding ervaar ik nog steeds de schade. Ik heb geen fatsoenlijke ader meer in over. Mijn bloedstolling lijkt totaal gestoord. Als ik me stoot krijg ik een enorme blauwe plek. Mijn afweersysteem heeft een zware opdonder gehad. De met pijn en moeite opgebouwde immuniteit dankzij de prikkenkuur tegen de allergie: helemaal te niet gedaan. Ik had de zwaarste hooikoortszomer in tien jaar. De overgang gaat nooit meer over. Met ups en downs opvliegers, nu weer meer dan een tijdje terug.

Maar goed, we leven nog. En we leven goed. En nog heel lang. En daar ging het om.