Oma met krullen

Toen wij klein waren knipte mijn vader altijd ons haar. Mijn zus en ik verafschuwden het verplichte bloempotmodel, maar ons werd verteld dat met onze steile pieken niets aan te vangen was. Mijn hele jeugd droomde ik van krullen en lang haar. Eén van mijn vroegste jeugdherinneringen gaat hierover: een meisje met prachtig lang haar dat bij mij in de eerste klas zat, had me wijs gemaakt dat zij bij haar thuis een middeltje had, waar je haar van ging groeien. Binnen een paar dagen groeide je haar tot aan je billen. Ik herinner me een donkere kelderbox, waar het geheime middel zich zou bevinden, de scepsis van mijn moeder en mijn teleurstelling toen ook dat niet hielp: mijn haar bleef kort. Het duurde veertig jaar voor ik lang haar had, niet piekig meer, maar wel steil. Krullen heb ik maar één keer gehad: een permanentje twintig jaar geleden. Het stond wel aardig, maar ik was mezelf niet meer.

En nu kijk ik met verbazing in de spiegel, op de dag dat ik negen maanden eerder het knobbeltje voelde. Ik heb een kop met krulletjes! Inderdaad, ik ben mezelf niet meer. Een volkomen grijs hoofd met pluizige, donszachte krullen. Omdat het haar bovenop harder groeit en steviger is dan op de zijkanten van mijn schedel, staat het recht overeind op de top en is het plat aan de zijkant, waardoor een Geert Wilders effect ontstaat. Nog erger, zoals Arjun (altijd complimenteus) opmerkte: je lijkt op een getrimde poedel.

Door mijn haar aan de zijkant met gel wat op te peppen en omhoog te duwen krijg ik meer een rond hoofd in plaats van een ei-vorm. Maar de grijze kleur, veroorzaakt doordat het eerste haar dat terug kwam bijna helemaal ontkleurd was, is nog het meest opvallend. Opeens lijk ik vele jaren ouder. Ik vind het zelf geen drama, het staat wel een beetje sjiek vind ik. Maar Pien vindt het vreselijk en zij vindt dat ik mijn haar met een kleurspoeling moet gaan bewerken. Toen ik voor het eerst meeging naar haar nieuwe klas (zij is in januari naar een hogere groep bevorderd), vroegen kinderen of ik haar oma was! Vlak voor de kerstvakantie vroeg de winkelbediende in de sportzaak naar de schoenmaat van mijn kleindochter…. Dat is wel even slikken, hoor. Je kunt jezelf heel lang blijven wijsmaken dat het wel meevalt met ouder worden, maarnu is er een keerpunt bereikt. Mijn oude haarkleur zal niet meer terugkomen, ook niet als de krullen alweer verdwenen zijn. Want die zullen niet voor eeuwig zijn, heb ik begrepen.

Ik zal aan mijn nieuwe uiterlijk moeten wennen. Mijn omgeving moet dat ook: toen ik op de nieuwjaarslunch van BMG verscheen, herkenden diverse collega’s die mij al jaren kennen me niet eens. Dat komt toch echt niet omdat ik er maar zo weinig kom… Ook op andere plaatsen merk ik dat. Aan de andere kant ‘herkennen’ mensen me, en denken ze dat ik iemand anders ben.

Oud… ik voel me in elk geval ook vele jaren ouder. Mijn lichaam is veranderd, mijn huid slapper, droger en rimpeliger. Ik ben een paar kilo aangekomen, terwijl ik een jaar geleden net met veel moeite tot 61 kilo was afgeslankt. Een dieet zonder wijn, lekkernijen en winegums is noodzakelijk, maar ik ben niet zo gemotiveerd. Voel me onaantrekkelijk, geen man die nog naar me kijkt. Ook Arjun raakt me niet meer aan. Ben verder stijf, niet fit. Weliswaar heb ik geen moeheidsaanvallen meer, waarbij ik overvallen werd door onstuitbare vermoeidheid en gebrek aan energie, maar ik slaap slecht, waardoor ik nachtrust te kort kom. Ik ben al blij als ik zes uur per nacht haal. Vroeger naar bed heeft weinig zin: dan lig ik wakker en kan niet inslapen. Soims word ik ook om vier uur wakker en slaap niet meer. Zelfs als ik heel erg moe ben. word ik vaak nog tussendoor wakker en slaap niet goed door. Daardoor voel ik me ’s morgens al moe al ik opsta. Volgens mij is het slechte slapen te wijten aan de overgang, aan hormoonwisselingen. Tijdens mijn zwangerschappen sliep ik ook slechter dan gewoonlijk. Ik weet zeker dat het geen kwestie is van piekeren of stress. Ik lig heel rustig in bed, lig niet te tobben (al ga je wel liggen denken als je wakker ligt), maar ik slaap gewoon niet…. ’s Middag voel ik de vermoeidheid opkomen, maar in de loop van de avond wordt dit juist weer minder. Een permanent gevoel van minder fit zijn is het gevolg. Maar goed, zolang ik nog steeds 50-60 uur in de week werk, merkt niemand het. Het kan ook even niet anders.

Op de helft in 2007

Nog maar nauwelijks bekomen en van onze wintersportvakantie in La Toussiere, was het alweer tijd voor Piens verjaardag. De vakantie was heerlijk ontspannend, met redelijk tot goede sneeuw dankzij sneeuwbuien tijdens de vakantie. Toen we aankwamen was het akelig groen, de helft van de skipistes waren onbegaanbaar en de rest ijzig. Maar gelukkig ging het de tweede dag sneeuwen en was het de rest van de week bijna constant mooi en zonnig weer. De lunch konden we vaak buiten op het terras gebruiken en kou is er niet geleden. Zelfs ik, die het slechtste ski van ons allemaal, kon heel aardig meekomen op de (vaak moeilijke) afdalingen. Enig nadeel van dit gebied vond ik dat het zo hoog lag dat er geen bomen zijn. Mijn favoriete afdalingen zijn toch die lange, slingerende paden tussen de bomen door.

In de bergen merk ik hoe zwak mijn conditie is, vooral mijn longfunctie. Lopen met de ski’s van het appartement naar het skistation gaat tergend langzaam, ik ben gauw uitgeput en binnen 50 meter voel ik mijn speiren verzuren. Hadden wij even pech dat het een flink eind lopen was! Maar verder hoef je voor skiën niet veel conditie te hebben, erg sportief is het eigenlijk niet. Langlaufen zou ik nooit kunnen en ook het bergwandelen door de sneeuw met van die tennisrackets onder je voeten, zoals mijn zus doet, is voor mij onhaalbaar. Voel me een erg zwakke zuster als het om sport gaat- dat is met Midas Dekkers in het achterhoofd die sport een zinloze en heilloze bezigheid vindt, goed te verkopen.

Halverwege de week merkte ik opeens iets raars op: mijn prothese zat vol met kleine zwarte puntjes, het leek nog het meest op schimmel. Een heel akelige gewaarwording: alsof hij aan het rotten was. Maar het meest vreemde van alles was nog wel dat deze rare zwarte plekjes binnen een week na thuiskomst geheel verdwenen waren! Het moet dus wel te maken hebben met de grote hoogte of de luchtdruk in de bergen….

Piens verjaardag werd groots gevierd, negen dagen lang. Zaterdag nog haastig cadeaus gekocht, een hele toer na Sinterklaas en Kerst. ’s Avonds met Tommy de cadeauberg gestapeld. Pien was helemaal verguld met alle prachtige cadeaus: van een gouden kettinkje met dolfijntje, tot aan een rose mobiel, een webcam, leesboeken, rose gameboy tas, spelletjes. Op haar echte verjaardag en de dag er na moest er getrakteerd worden op school in twee klassen, want Pien is na de kerstvakantie overgegaan naar groep 6. In totaal hebben we die week dus meer dan 50 caketjes gebakken! Geen wonder dat ik altijd weer blij ben als november, december en januari weer voorbij zijn: dan even negen maanden rust op het cadeau en verjaardagfront…

Maar dit was nog niet alles. Het weekend erna was het Meiden Feest. Pien had 5 vriendinnetjes (waaronder haar twee nichtjes, die elk met zeven cadeaus aan kwamen zetten!) uitgenodigd voor een groots Slaapfestijn. Het begon met bowlen op zaterdagmiddag en eindigde bijna 24 uur later na het zwemparadijs. Toen ging Pien zelf nog eens bowlen met een andere jarige! Moeder (die alles alleen moest redderen omdat Arjun in Amsterdam zat) uitgeput, niet in de alatste plaats door slaapgebrek vanwege alle logeertoestanden. Maar het was een prachtig feest, waar de jarige zelf af en toe door emoties werd overmand en grote moeite had om ‘on top’ te blijven. Die meiden waren uren bezig met wie naast wie zou gaan slapen, en hebben ook nog met zijn zessen in bad gezeten en maskertjes uitgeprobeerd. Binnen de kortste keren zaten ze te konkelen en nieuwe coalities te smeden. Lang leve de X-factor op TV die weer even rust in de tent bracht, en Tommy de kamer uitjoeg. Verstandig genoeg had ik hem bij mij in bed laten slapen, want er waren door de meiden (allemaal verzameld in Rubens kamer) de meest verschrikkelijke  wraakoefeningen uitgedacht. Zijn hele kamer, jas en schoenen zijn sowieso al volgespoten met meisjes deo.

Nu is Pien negen. Hele discussies over wie er de baas is in haar leven. Ik houd vol dat ik dat ben, al moet ik sinds kort het gezag delen met Arjun omdat de rechter ons verzoek, om het gezag over Pien niet meer door mij alleen, maar door samen te laten uitoefenen, heeft goedgekeurd. Maar Pien vindt dat ze baas over zichzelf is. Ik leg haar uit wat minderjarigheid betekent. Ze vraagt hoe lang die minderjarigheid duurt, tot ze zelf kan beslissen wat ze wil. Als ik zeg: “tot je achttien jaar bent”, is het stil. Dan zegt ze: “maar mama, dan ben ik pas op de helft….”

Tja, op de helft… ik heb toen mijn moeder overleed (ik was toen 25) nauwelijks gedacht aan het feit dat ik op de helft zat van háár leven. Zou ik de gemiddelde levensverwachting van de Nederlandse vrouwen van nu (83,9 jaar) halen, dan zit ik nu pas op de helft…. maar dat lijkt onvoorstelbaar.