Tien jaar na het overlijden van Jetske

Op 22 juli was het precies tien jaar geleden dat mijn jongste zus Jetske overleed. Het is onvoorstelbaar lang geleden en toch nog zo nabij in mijn geheugen. Ik heb deze dag aan haar gedacht, met pijn in het hart zoals altijd. Arian SMS-te me in Toscane, zij was bij het graf van Jetske geweest. Ik ben daar al heel lang niet meer langs geweest. De plek, hoe mooi hij ook is, maakt me treurig. Ik denk liever aan aan de levende Jetske.

Ik dacht altijd dat het prettig was voor nabestaanden om een graf te kunnen bezoeken. Mijn moeder, als één van de meest overtuigde voorstanders van crematie, geloofde daar niet in. Zij heeft geen graf nagelaten. Op een gegeven moment heb ik mijn crematieverzekering omgezet in een ‘begrafenis-in-natura’. Maar nu ben ik er niet zo zeker van dat dit werkelijk iets is waar mijn nabestaanden behoefte aan zullen hebben. Je iemand herinneren en aan iemand denken staat los van een fysieke plek.

Een jaar geleden dacht ik regelmatig: stel je voor dat ik nu zou overlijden, dan zou ik begraven worden in Spijkenisse. De laatste plek van Nederland waar ik in de grond zou willen gaan! Misschien moet ik mijn verzekering maar weer eens heroverwegen. Niet dat ik van plan ben om dood te gaan….