Dagopname

Binnen 24 uur van operatietafel weer thuis: heerlijk! In tegenstelling tot de vorige keer kreeg ik deze keer geen VIP behandeling. In plaats van op de oude klasse-afdeling kwam ik nu op een 5 persoonskamer terecht van een overvolle chirurgische afdeling. Slapen was er nauwelijks bij, want aan de overkant van de gang lag een oude man urenlang (overdag én ’s nachts) te roepen: HALLO, HALLO, IS DAAR IEMAND….. Dement of delier? Er werd weinig aandacht aan hem besteed. Hij lag waarschijnlijk met opzet helemaal aan het einde van de gang. Om 3 uur ’s nachts heb ik hem een bezoekje gebracht en getracht op hem in te praten, dat hielp zowaar voor een half uurtje. Bij mij op de kamer was het evenmin rustig. In een ziekenhuis kom je niet om uit te rusten en het is een wonder te noemen als er daar nog mensen beter vandaan komen dan ze er in gegaan zijn. Eén van mijn buren, een tamelijk jonge man (je bent jong in een ziekenhuis als je onder de 65 bent) met een enorme buikwond, een lekkend stoma en benen zo dun als luciferhoutjes, had het afgelopen jaar bijna 9 maanden intramuraal doorgebracht. Of er aandacht was voor zijn ondervoeding? Ik vrees van niet. Het was misschien ook wel te druk op de afdeling voor de twee verpleegkundigen (één ervan was zelfs alleen verzorgende). Het duurde minstens een kwartier voor er iemand op de bel reageerde. Een oude, topzware dame bij mij op de kamer met hevige jicht en volstrekt immobiel heeft 6 uur op een stoel gezeten. Toen zij in bed wilde en er na 20 minuten nog niemand was gekomen om haar te helpen en zij huilend en schreeuwend van de pijn zelf in bed wilde krabbelen, ben ik (met drain en infuusstandaard in de hand) maar hulp gaan halen. Nee, ik heb geen goede indruk van het niveau van mijn beroepszusters gekregen. Niet één keer zag ik iemand zijn handen wassen en het feit dat er zoveel verzorgenden rondlopen, die je niet kunnen helpen met je infuus of wondverzorging, vind ik geen teken van kwaliteit.

Het beste van deze opname in het Havenziekenhuis was de spiksplinternieuwe brood- en maaltijdkar. Deze rijdt de zaal op en de keukenassistent schept alles op je bord gedaan (met een tangetje!): het eten zag er verzorgd en vers uit. Het werd keurig geserveerd met een servetje. Een klein beetje beschaving in een aftandse omgeving.

Laat ik niet te hard klagen, maar alleen vaststellen dat het een zegen was dat ik weer zo snel naar huis mocht. Toen ik ’s ochtends om 8 uur kwam, mocht ik meteen naar boven. Op de OK nog een hele discussie met de anesthesie omdat ik geen cortisol stressschema wilde, maar het moest tóch. Denk vooral niet dat je als patiënt iets in te brengen hebt! Dat het de vorige keer ook niet was toegepast, was geen argument, integendeel: “mevrouw u wilt toch niet dat we de fouten van de vorige keer gaan herhalen?”. Het protocol is dwingend en dat zal je weten ook als patiënt. Ook mijn dringende verzoek om het infuus NIET in mijn hand in te brengen werd genegeerd. Op de operatietafel gelegen, kwam er een jonge man binnen die me de hand schudde met de woorden “ik ben uw chirurg”. Waar was mijn eigen vertrouwde dokter C.? Tja, die was ziek en hij kwam het overnemen. Hij beloofde dat hij zou doen wat was afgesproken en in mijn laatste moment van bewustzijn zag ik hem in een hoekje van de OK zitten met mijn status in de hand. Had ik dit van tevoren geweten, dan was ik rechtsomkeert gegaan. Maar als je eenmaal op de tafel in je OK hempje ligt, doe je dat niet meer. Maar ik had er enorm de pest in.

Bij het wakker worden onder het verband gegluurd en tot mijn schrik vastgesteld dat het totaal anders gehecht was als de vorige keer. Het leek er totaal niet op… Op dat moment had ik het echt helemaal te kwaad, voelde me erg in de steek gelaten. Aan het einde van de dag kwam de chirurg nog even langs en hij was gelukkig vriendelijk en begripvol en probeerde mij ervan te overtuigen dat hij echt zijn best had gedaan en dat het helemaal goed zou komen. Als grootste voordeel van zijn hechtmethode noemde hij, dat het met oplosbare hechtdraad was gedaan en dat dit mij een pijnlijke sessie hechtingen verwijderen zou besparen. De vorige keer had ik er 30, dus daar had ie een punt.

Net als de vorige keer had ik geen last van de narcose, voelde me meteen alweer kiplekker, alleen wat slaperig, Jammer dat ik pas om zes uur een boterhammetje kreeg, ik had er wel trek in! ’s Avonds kon ik al wat rondlopen met mijn drain en infuus, want liggen was ook niet echt aangenaam. Nog steeds heb ik een stijve en pijnlijk onderrug en de gedwongen houding vanwege de wond deed dat geen goed. Toch viel de pijn mee en heb ik de nacht zonder pijnstillers doorgebracht. Het infuus was gesneuveld en ik mocht gelukkig de hydrocortison in tabletvorm nemen. Alle recepten voor pijnstillers en hydrocortison heb ik thuis natuurlijk meteen in de prullenbak geflikkerd. Toch een beetje Type C, Eigenzinnig & Onafhankelijk hè.

Me met de taxi naar huis laten rijden, en daar zat ik om half 11 heerlijk achter een zelf gezet bakje koffie. Van de wond had ik weinig last, alleen bij de plek waar de drain gezeten had deed het flink pijn. De wond zelf was droog en ik heb er dan ook geen verband meer op gedragen. In de spiegel gekeken: aan beide zijden plat is geen raar gezicht!

Het weekend heb ik het er maar eens van genomen: de hele dag lekker uitgerust, een beetje gewandeld door Brielle en niet aan het werk gedacht.