Twee jaar na mijn kale kop waren die leuke krullen, die ik teruggekregen had, weer bijna helemaal verdwenen. Ik vond dat echt heel jammer. Voor de grap had ik tegen iedereen gezegd dat ik dan een permanentje zou nemen omdat ik zo dol was op die krullen. Nou, ik heb het gedaan! Het was een lange, pijnlijke zit met al dat geruk aan je haar en gedraai van die krulspelden, die chemische zwaveldampen die van je kop afslaan…. maar goed, ik heb nu een hoofd vol met krulletjes die alle kanten op staan. Weer erg wennen! Een week later moest ik bij de kapper terugkomen voor een kleuring, want het permanentje heeft het haar nog verder ontkleurd. Het is de vraag of dit allemaal zo goed is voor mijn haar, maar voorlopig zit ik er aan vast: een permanent voor het eerst sinds de jaren 80.. wie had dat kunnen denken!
In augustus was ik weer bij mijn chirurg, acht maanden na de operatie. Voor de vakantie was ik voor het laatst bij de fysiotherapeute geweest. Na vele maanden oefenen en masseren is er eigenlijk geen vooruitgang meer te bereiken. Er is een status quo bereikt in het litteken. Het is wat dunner en soepeler geworden, maar erg veel fraaier is het niet. Het blijft lelijk en een groot contrast met de andere kant. Ik ben er zelf wel aan gewend geraakt. Nog steeds baal ik ervan maar het zit me niet meer zo in de weg. Ik moet blijven oefenen om te voorkomen dat de verklevingen erger worden, maar de pijn en het ongemak is draaglijk. Ik kan mijn armen en schouders redelijk tot goed bewegen. Helemaal pijnloos is dat niet, maar vergeleken met eerst is er zeker vooruitgang. Ik denk niet dat het nog veel beter zal worden. Dat is de chirurg met me eens. Hij besluit dan ook om me naar de pastisch chirurg te sturen met de vraag of een littekencorrectie mogelijk is. Zoiets wil ik alleen overwegen als de kans op verbetering groot is, en de risico’s minimaal. Een grote ingreep (zoals reconstructie) wil ik beslist niet. Dat is het me niet waard.
Na zes weken was het zo ver en kon ik terecht bij een plastisch chirurg in Erasmus MC. Na een uitvoerige bevraging over waarom ik nu eigenlijk iets wilde laten doen aan het litteken maar geen reconstructie wilde overwegen, deed hij lichamelijk onderzoek. Toen waren we snel klaar. Zijn oordeel was onverbloemd: niets aan te doen. Een ‘eenvoudige’ littekencorrectie waarbij het bindweefsel en de lelijke plooien worden weggenomen is uitgesloten. De oorzaak van alle ellende is namelijk niet ‘pech’ of ‘onderhuidse hechtingen’, maar toch het broddelwerk van de chirurg die mij opereerde. Deze heeft namelijk teveel huid weggehaald, waardoor de onderhuidse weefsels en huid onder grote druk gehecht zijn, wat een heftige reactie heeft gegeven. Als de plastisch chirurg de wond opent, blijft deze open staan en is hij niet meer te sluiten. Alleen een huidtransplantatie (van de rug) waarbij ook spierweefsel wordt meegetransplanteerd zou dan soelaas kunnen bieden, maar dat is een grote ingreep en succes is daarbij bovendien niet gegarandeerd. Als troost gaf hij me nog mee dat “de chrirug er vast veel van had geleerd”. Ja, fijn hè, dat ik als proefkonijn mocht dienen.
Zijn laatste woorden waren: “als u mijn moeder was, zou ik u zeggen dat het jammer is, maar dat u er zich maar bij neer moet leggen”. Nu was ik wel beledigd over die moeder (zeg, zo oud ben ik niet, ik kan echt geen zoon van 35 hebben!), en had ik niet de tegenwoordigheid van geest om te vragen: “en wat dan, als ik uw vrouw of minnares was?” Maar de boodschap is duidelijk. Mooi mislukt, die operatie van mij!
Ik was wel verrast, want ik dacht dat plastisch chirurgen altijd met het mes klaar staan, zelfs als dat niet nodig is. Ik had er me juist op voorbereid sceptisch te zijn op een eventuele voorstel tot operatie. Ik had geen moment gedacht, dat de plastisch chirurg me elke ingreep (behalve een reconstructie) zou afraden en mij zou zeggen dat ik me er maar bij neer moest leggen. Daarover was ik wel geschokt. Wie had dat nu gedacht?
In elk geval is mij nu duidelijik gezegd, dat mijn allereerste indruk de juiste was: de chirurg heeft er een potje van gemaakt. Door stomme pech ben ik niet door mijn eigen chirurg, maar door een onervaren klungel bewerkt. Die bovendien nog, toen ik klaagde over het lelijke litteken, durfde te roepen dat alles helemaal goed zou komen. Mooi niet dus. Jammer dat zijn collega’s hem de hand boven het hoofd zijn blijven houden. Het enige dat ze hebben toegegeven, is dat ik niet pas op de OK had mogen worden geconfronteerd met de andere operateur. Nu moet ik mijn eigen chirurg het oordeel van de plastisch chirurg gaan vertellen. En dan? Genoegdoening eisen? Maar wat schiet ik daar mee op? Ik heb al even overwogen om een claim bij de verzekering van het ziekenhuis in te dienen wegens onnodige verminking. Ten slotte is teveel huid wegnemen bij een preventieve borstamputatie een medische fout. Het ergert mij dat dat niet gewoon wordt toegegeven. Wat koop ik er voor dat “het allemaal nog veel erger had kunnen zijn” of dat “deze chirurg er vast veel van geleerd heeft”?
Maar aan de andere kant, een claim indienen betekent dat ik er energie in moet steken. Iets waar ik geen zin en tijd voor (over) heb. Ik wil niet blijven hangen in ziekenhuizen, borsten en ziek zijn. Niet in boosheid of verdriet. Ik wil verder. Maar aan de andere kant: ik wil niet dat ze er zo makkelijk van af komen en vrouwen na mij ook met het botte mes bewerken.
Lieve lezertjes, wat vinden jullie? Welke goede raad geven jullie mij?
AnneLoes 