Een verklaring heb ik er niet voor, maar in de zomermaanden heb ik altijd veel levendiger dromen dan in de andere seizoenen. Vooral op vakantie droom ik wat af. Vaak bizarre, maar ook heel realistische dromen die ik ’s ochtends helemaal kan navertellen. Met realistische details, soms akelig, meestal verbazingwekkend: zijn dromen spiegels van de ziel, of het bewijs van de lenigheid van de menselijke fantasie? Geen idee.
Deze zomer had ik een hele levensechte droom waarin ik tijdens een schoolreünie van het Stedelijk Gymnasium een oude klasgenoot tegenkwam en binnen de korste keren met hem aan het zoenen was. Het initiatief ging hierbij van mij uit, ik geloof zelfs dat die arme man overrompeld was. De zoenpartij kwam tot een abrupt einde toen een twaalfjarig meisje kwam aanlopen en hij haar voorstelde als zijn dochtertje. Het meisje keek me ontzet aan. In de droom bleef ik achter in een staat van verwarring en schaamte. Toen ik wakker werd verbaasde ik me erover, omdat hij drie jaar geleden plotseling is overleden nadat ik hem 13 jaar niet meer had gezien. Overigens heb ik hem nooit, maar dan ook nooit gezoend. In een andere droom, in kleur, zweefde ik met mijn kinderen in een oranje dinghy over het (felgekleurde) afvalwater door een chemische fabriek. We gleden van een snelstromende beek plotseling de fabriek in en stegen toen op, waarschijnlijk door de hitte van het water. In mijn droom lag ik op mijn buik in de dinghy en voelde met mijn hand hoe warm het water was. Ik herinner me de kleuren, maar weet nog dat ik me in mijn droom verbaasde over het feit dat er niets te ruiken was. De fabriek baadde in een vreemd licht, maar scheidde geen geuren af. We kwamen abrupt tot stilstand voor een soort sluisdeur, aan het einde van de fabriek. Daar bleek mijn trouwring te zijn gesmolten tot een zielig streepje goud dat aan mijn vinger bungelde. Aan droomduiding doe ik niet, want als je deze twee dromen naast elkaar legt dan zou je toch op zijn minst gaan twijfelen aan mijn huwelijk.
Maar er is één droom van deze vakantie die wel het vermelden waard is, omdat die me erg aan het denken heeft gezet. Ik droomde namelijk dat ik te horen had gekregen dat ik uitzaaiingen had die niet meer te behandelen waren. Blijkbaar had ik me in de droom al over de schok heen kunnen zetten, want de droom ging over het feit dat ik samen met Arjun de hele wereld afreisde om alle plaatsen en iedereen die ik in mijn leven had ontmoet, die enige betekenis voor me hadden gehad, opnieuw ging bezoeken. Als een soort afsluiting. In de droom gingen we naar veel plaatsen en landen. Er was heel wat speurwerk voor nodig om allerlei mensen op te sporen en iedereen was even verbaasd om me weer te zien. Het feit dat ik ze kwam opzoeken voor mijn naderende dood, maakte dat iedereen tijd voor me maakte. Een hele wonderlijke droom, maar het was geen nare ervaring. Op de een of andere manier leek het wel of ik een weg had gevonden om alle losse eindjes in mijn leven aan elkaar te knopen. Ook het feit dat ik niet alleen was op die reis, maar samen met Arjun, maakte het een rustgevende ervaring, geen wanhopige zoektocht.
Ik las een tijdje terug een verhaal van een jonge vrouw die in deze situatie zat en schreef dat ze “er klaar voor was”. Ze had een film en afscheidsbrieven gemaakt voor haar kinderen. Alleen moest ze de foto’s nog inplakken. Als het noodlot mij treft, moet ik dat overigens ook hoognodig doen! Maar behalve dat zou ik ook nog zo’n reis door mijn leven kunnen maken – letterlijk of figuurlijk. Na die droom lijkt me dat aantrekkelijk. Zelfs als het einde nadert, kan je er dus toch nog een positieve wending aan geven, een eigen invulling en betekenis. Toen ik me dat realiseerde, gaf me dat troost. Misschien moet ik de dood niet zo vrezen, zoals ik steeds doe. Ik las laatst een gedichtregel dat “het onvermijdelijke onvoorstelbaar is”. Maar misschien toch minder onvoorstelbaar als het lijkt.
AnneLoes 